De kracht van zacht
De mevrouw die belt voor een afspraak heeft een kloek besluit genomen, zegt ze. Ze kent mij van de verhaaltjes, en zij heeft zelf ook een verhaal. Ze zeult al 40 jaar een geheim mee dat inmiddels als een loden last op haar schouders drukt en waar ze echt vanaf wil. De schaamte is groot maar de steeds vaker terugkerende frustratie is groter.
Een lastig onderwerp voor haar maar toch wil ze erover te praten. Het moet, anders stikt ze erin. En nu kan het eindelijk omdat hij intussen overleden is. Ze haalt diep adem en begint te vertellen: “Lang geleden toen ik nog een klein kind was had ik een lieve opa die vaak oppaste. We speelden, zongen liedjes en ik mocht bij hem op schoot. Maar als ik dan ging slapen kwam hij bij mij in bed, kroop helemaal tegen mij aan, zat aan mij te plukken en deed van alles waar ik niets van snapte en helemaal niet fijn vond. Maar ik was klein, had geen verweer en dacht ergens ook dat het zo moest. Hij drukte mij op het hart dat ik het nooit aan iemand mocht vertellen, dat het ons geheimpje was. Als ik dat beloofde dan beloofde hij dat ik vaak cadeautjes zou krijgen. Ik was toch zijn allerliefste kleinkind?”
“Het heeft wel tien jaar kunnen gebeuren omdat ik lang niet beter wist dan dat dit erbij hoorde. Het is lastig te rijmen maar ik hield van mijn opa. Hij was er altijd, gaf me aandacht en was oprecht geïnteresseerd in mij. Er is veel beschadigd, maar omdat ik, toen ik klein was uit mijn lijfje vluchtte voelde ik niet veel, het was mijn manier om te overleven. Hierdoor duurde het nog jaren voordat ik er echt last van kreeg. Spierspanningen, schuldgevoelens en vooral schaamte.”
“Nu heb ik steeds vaker hinder van mijn geremdheid. Bij een spontane omhelzing of een zoen gaan bij mij soms nóg alarmbellen af. Ik heb dit kindstuk lange tijd diep weggestopt maar vanaf zijn begrafenis komen er steeds meer herinneringen naar boven. Ik word er misselijk, verdrietig en boos van en wil nu echt schoon schip maken. Ik wil kunnen genieten en voelen wie ik ben zonder deze ballast. Behalve met mijn man heb ik er nooit met iemand over gesproken maar die tijd is voorbij, want ik merk nu dat het vertellen van dit verhaal mij enorm oplucht. Het zal niet gemakkelijk zijn om dit te verwerken maar ik ga ervoor. Het voelt hier veilig en met jouw hulp gaat het lukken.”
Holistic Pulsing blijkt inderdaad telkens opnieuw een hele zachte en effectieve manier om te helen. Op de pulstafel is er ruimte voor verdriet, boosheid en ontroering, waardoor ze steeds een stukje verder komt in het contact met haar innerlijke kind. Ze durft haar lijf weer te koesteren en voelt steeds meer ruimte om vrij te zijn.